Road to Wembley! - page

Que sera,sera,...

What ever will be, will be,...

We went to Wembeley !

Que sera, sera,...

   ["                                          Het Wembley avontuur

Hans-Peter Lehnhoff in de kleedkamer van Steaua Boekarest. ‘Van alle kwartfinalisten zijn wij de zwakste ploeg, maar je ziet wat het kan geven als elf spelers hun kop voor de bal leggen. Deze kwalificatie is een wonder, maar de finale zie ik ons nooit halen.’ Antwerp haalde de finale wél, maar de weg naar de eindstrijd lag bezaaid met klemmen en wolfijzers. De strafschoppenreeks tegen de verzameling amateurs van Glenavon. De vier goals die Admira Wacker op de Bosuil aantekende. Dan Steaua, dat tot zes minuten voor het einde van de terugwedstrijd geplaatst was. De onaardse arbitrage thuis tegen Moskou. Wembley, een Wonder!

Gezien de sterkte van de tegenstander was de wedstrijd in Boekarest een kruispunt in de geschiedenis van Royal Antwerp Football Club. Na de loting had voorzitter Wauters eieren voor zijn geld gekozen en besloten om de wedstrijden om te draaien:

eerst thuis, ‘want als we ginds met 4-0 verliezen komt er geen kat meer naar de Bosuil’. Een deel van Wauters’ redenering was dat hij miljoenen kon pakken op de rechtstreekse tv-uitzending, maar zijn pokerspel met de BRT pakte verkeerd uit.

Antwerp had gerekend op minstens vijf miljoen, kreeg van de Reyerslaan 750.000 frank aangeboden, sloeg het aanbod af en moest uiteindelijk genoegen nemen met 350.000 frank voor de samenvatting. Toen puntje bij paaltje kwam, liep de confrontatie met Steaua Boekarest uit op een financiële sisser van formaat voor de club. Door de late gelijkmaker van Alex Czerniatynski in het giftige Boekarest (in het Steaua-clubblad werd de vertaling van een artikel van Le Soir-journalist Jean-Louis Donnay opgenomen, waarin hij de Steaua-spelers na de heenwedstrijd een ‘bande de voyous’, een bende smeerlappen had genoemd) moest immers ook de kwalificatiepremie aan de spelers worden uitgekeerd. En tot overmaat van ramp kwam voor de halve finale niet Parma uit de bus, een club die borg stond voor een tv-recette van minstens 25 miljoen, maar het sfeerloze, oersterke en publicitair totaal onaantrekkelijke Spartak Moskou.

               ‘Volgend jaar zijn we helemaal uit de miserie.’

De kwalificatie voor de halve finale van de Europacup had voor Antwerp wél aantrekkelijke gevolgen op een ander vlak. Twee jaar eerder immers had de club een investering gedaan van 150 miljoen. In de Europese euforie kreeg de vereniging een recordaantal van meer dan 700 van de 800 business seats verkocht. Vice-voorzitter Vertongen in de week die voorafging aan de finale op Wembley: ‘Meer en meer gaan we het moeten hebben van de inkomsten uit de seats. Nu al halen we daar een recette uit die twee keer zo groot is als de normale recette aan de loketten. Tegen Waregem speelden we voor een Europees ticket, en er kwam nog geen 3000 man opdagen. De 150 miljoen schrijven we af in drie jaar. Twee jaar zijn voorbij, dus zijn we op het einde van het volgende seizoen uit de miserie. Want dan zullen we het geld van de business seats elk jaar kunnen aanwenden voor transfers.’

Drie weken na de miljoenengoal van Czernia in Boekarest, geraakte Antwerp ook voorbij de klip Spartak Moskou. Weliswaar mede dankzij een extravagante, imaginaire strafschop, maar dat kon niemand wat schelen. De dag na de halve finale kwamen de touroperators en reisbureaus op gang. Zij zonden uiteindelijk ongeveer 22.000 Antwerp-supporters naar Wembley brengen. Erg jammer was het dat de voorbereiding op de finale verstoord werd door de heisa die enkele contractbesprekingen met zich meebrachten. Tijdens een van de persconferenties in Londen kwam het tot een gênante polemiek tussen Eddy Wauters en Walter Meeuws. Later zou blijken dat Wauters het bij het rechte eind had toen hij de (toen gedurfde) stelling poneerde dat Meeuws al in april de onderhandelingen was begonnen met AA Gent. Vervelend was vooral dat de journalisten steeds weer op de materie terugkwamen en dat enkele belangrijke spelers die einde contract waren, en niet van de minsten (Lehnhoff, Severeyns, Smidts en Czerniatynski), hun toekomst op de Bosuil leken te verbinden aan die van hun geliefde coach.

                                                               Wembley, Het Feest                                                   

Geen Antwerp-speler die geen brok in de keel had toen hij de heilige grasmat van Wembley betrad. Later zou Nico Broeckaert het Wembley-gevoel nog het best omschrijven: ‘Ik had geen speciale premie in mijn contract voorzien voor Europese wedstrijden. Ik heb aan Wembley dus niets verdiend, maar dat vond en vind ik helemaal niet erg. Mijn vrouw en mijn kind hebben op de grasmat van Wembley gelopen, en dat is ook veel waard in een mensenleven.        

Dat Parma te sterk zou zijn voor onze jongens, stond op voorhand vast. Elf maanden later zou datzelfde Parma het ‘grote’ Ajax van het kastje naar de muur spelen, in zoverre dat Ajax-trainer Louis van Gaal het schaamrood op zijn wangen kreeg. De gelijkmaker van Cisse Severeyns deed het Sinjorenlegioen nog even hopen op een mirakel, maar dat gevoel was maar van korte duur. Maar bet kleurenfestijn op de Olympic Way naar het stadion toe, de zoemende camera’s die vanuit alle hoeken van de aardbol naar Londen waren afgezakt, de collectieve party op Trafalgar Square, het gevoel dat we deel uitmaakten van de Europese top, zo hoog in die boom, al was het maar voor enkele weken, dàt alles pakken ze ons nooit meer af!  

                                      "](bron: Royal Antwerp Football Club Jaarboek '95-'96)